ظهور یک بزهکار تازه در فوتبال رشت!

بزرگترین مصیبتی که در این سالها دامن داماش را گرفته است نه بی پولی این تیم است و نه داستان گرفتاری مالک متمولش. مهمترین مساله داماش مصدومیت های همیشگی بازیکنانش است.

 

گل - نه اینکه این مصدومیت متوجه بازیکنان خاصی باشد و این تسلسل مصدومیت در بین آنها به صورت متوالی ادامه داشته باشد، نه! موضوع مهم درست همین جاست که در داماش انگار به صورت چرخشی هر دوره ای گروهی از بازیکنان به واسطه مصدومیت از میادین دور می شوند و بعد از بهبود دوباره نوبت به گروهی دیگر می رسد. آنچه در ذهن هواداران داماش اما حک شده است، یک موضوع است: تیم شان همیشه باید مصدوم داشته باشد! از این رو است که در کنفرانس های مطبوعاتی پیش از بازی، معمولا نخستین پرسشی که از مربیان داماش پرسیده می شود یک جمله تکراری است: لطفا نام مصدومان و محرومان احتمالی داماش را بگویید!

 

برای بررسی این موضوع سه احتمال را می توان مطرح کرد: 1- نوع تمرینات داماش مناسب نیست. 2- سن بازیکنان داماش بالاست و زود مصدوم می شوند. 3- مشکل از نوع زمین تمرین و مسابقه آنهاست.

 

مورد اول به سرعت رد می شود وقتی که بدانیم در این سه سال داماش شش مربی با دیدگاه های مختلف به خود دیده است. اینکه باور کنیم: دینورزاده، تارتار، قاسمپور، هرندی، درخشان و ناظمی همگی نوع تمریناتشان مناسب نیست غیرممکن است. مورد دوم هم به دلیل اینکه معمولا در بین مصدومان داماش همه نوع رنج سنی دیده می شود بازهم قابل قبول نیست، چرا که همین الان بازیکنان جوانی چون: سعید قدمی و سعید حلافی در خیل مصدومان نامشان دیده می شود و باتجربه هایی چون حاجتی و مهدوی و رسول بروش هم مشتری ارتوپد تیم هستند. پس باید برسیم به مورد سوم: مصیبتی به نام چمن مصنوعی! همان بهانه ای که محمد محمدی به آن استاند کرد تا در رشت به میدان نرود و از حضور در تمرینات داماش تفره برود. همان نامی که در سرسبزترین استان ایران یک پاردوکس بزرگ محسوب می شود. در شهری که در بین موزاییک های پیاده روهایش چمن می رویید ورزشگاه پیرشهرش بی چمن است!

 

به این آمارها توجه کنید:

 

نمونه ای از مصدومیت های بازیکنان در داماش:

 

محمدرضا مهدوی: از هفته پنج لیگ(24 امرداد) تاکنون.

 

مصطفی حاجتی: از هفته نهم لیگ (22شهریور) تا کنون.

 

سعید قدمی: از تمرینات ابتدای فصل تاکنون

 

رسول بروش: از هفته اول لیگ برتر تا کنون.

 

محمد آبشک: از هفته چهارم (19 امرداد) تا هفته دهم ( 29 شهریور)

 

افشین چاوشی در فصل گذشته تقریبا یک نیم فصل را از دست داد( از هفته چهارم تا هفته شانزدهم)

 

محمد غلامی در تمام یک فصلی که در داماش حضور داشت از درد کمر رنج می برد و پزشکان اصلی ترین دلیل تشدید درد را بازی در چمن مصنوعی اعلام کرده بودند.

 

اما در توجیح برچیده شدن چمن طبیعی از عضدی یک نکته را باید عنوان کرد: منطقه منظریه رشت (همان محلی که ورزشگاه عضدی در آنجا واقع شده است) در قدیم به زمین طیاره معروف بوده و قرار بود فرودگاه رشت را آنجا بسازند، از این رو تمام زمین منطقه را با سنگ های بزرگ و اوور سایز پر کرده اند و هر قسمت از این منطقه را حفاری کنید تا عمق بیش از دو سه متر فقط سنگ خواهید دید. در هنگام ساخت عضدی هم در بیش از چهل سال پیش، منطقه زمین فوتبال را با ماسه پر کرده بودند تا صاف و نرم تر شود از قسمتهای مجاورش و از این رو هر تخم چمنی که در این سالهای متمادی در عضدی کاشته می شود به دلیل جنس زمینش زود می سوزد و جواب نمی دهد.

 

همه شاکی هستند!

 

افشین ناظمی در ارتباط با این چمن می گوید: "ببینید از اول وضعیت این چمن این مدلی نبود. روزی که چمن عضدی مصنوعی شد ما همه خوشحال بودیم که خلاصه صاحب یک زمین مناسب شدیم. در سال اول هم همه ی تیم های مهمان از این چمن راضی بودند، اما رفته رفته این زمین کیفیتش را از دست داد تا شد اینی که حالا می بینید." پس احتمالا مشکل باید از جنس چمن خریداری شده باشد که اینقدر زود تحلیل رفته است؟ علی سراوانی مدیر روابط عمومی داماش اما نظر دیگری دارد: " اصلا حرف شما را در مورد جنس بد این چمن قبول ندارم. روزی که باشگاه داماش قرار شد چمن عضدی را به مصنوعی تبدیل کند، بهترین و گرانترین متریال موجد در بازار را خریداری نمود. مشکل از جای دیگر است. اصلا قرار نبود از این چمن اینقدر کار کشیده شود. استانداردش این است که هر سه چهار ماه یکبار دستگاه بیاورند و چمن را شانه کنند اما از روز اول تا حالا فقط یکبار این کار صورت پذیرفته است!"

 

محمدرضا مهدوی کاپیتان رشتی ها که حالا همه مصدومیتش را به چمن عضدی ربط می دهند به نوعی حرفهای سراوانی را تایید می کند: ببینید وقتی من رفتم پیش یکی از بهترین متخصین ارتپد کشور و او عکسها را دید گفت: پایت هیچ مشکلی ندارد. نه شکستگی نه چیز دیگری. اما من کماکان درد داشتم و نمی توانستم راه بروم. مطمئنن کیفیت بد این زمین روی پاهای من اثر منفی گذاشته است. عضدی از صبح تا شب زیر بار مسابقه است، مدرسه های فوتبال، بازی های لیگ گیلان و نوجوانان و جوانان و امید. ما هم که هم اینجا تمرین می کنیم و هم مسابقه می دهیم. به خدا گاهی اوقات می بینیم که یک قسمت از زمین فرو رفته و کاملا پستی بلندی دارد!"

 

اما چاره کار در این شرایط چیست؟

 

"علی نظرمحمدی از مربیان فعلی داماش می گوید: اگر نوع مصدومیت های بازیکنان داماش آسیب های عضلانی بود باید تقصیر را به گردن ما انداختید که خوب بدنسازی نکردیم یا فشار تمرینات با بدن بازیکنان نامتناسب است. اما موضوع این است که دردهایی در ناحیه پا و کمر بچه ها ظاهر می شود که نامرعی است. مثلا پای مهدوی یک استخوان اضافه آورده است! در حال حاضر ما چاره کار را در این دیدیم که دیگر در عضدی تمرین نکنیم و تنها روز مسابقه به عضدی برویم. زمین هایی مانند سردارجنگل که اتفاقا از عضدی خیلی دورتر است و برای بچه ها رفت و آمد به آنجا سخت تر است، اما به دلیل دارا بودن چمن طبیعی معمولا با استقبال بیشتری روبرو می شود." پس فعلا داماشی ها چاره کار را در پاک نمودن صورت مساله دیده اند. اینکه بازهم در کشور ما یک سرمایه گذاری صورت گرفته و به دلیل استفاده نادرست و بیش از حد و عدم وجود داشتن یک تیم تحویل و نگهداری در وزرات ورزش خیلی زودتر از حد مجازش فرسوده شده و باید چون خاری در چشم تحملش کرد!