خواص درمانی انجیر

سایت قدس آنلاین: انجیر را باید میوه ای دانست که دارای ارزش غذایی فراوانی می باشد و مناسب برای هر سن و سالی است. در قرآن کریم هم از آن به نیکی یاد شده است. خداوند در سوگندی پر معنا به انجیر و زیتون قسم یاد کرده است. (1)

قرآن کریم به دنبال قسم خوردن به انجیر و زیتون و سینا و شهر امن مکه می فرماید: " وَ لَقَد خَلَقنا الإنسان فی أحسَنِ تقویم " که نشان از ارتباط بین انجیر و زیتون و امنیت و قوام بدن و سلامتی انسان ها دارد. این میوه به فرموده حضرت رسول (ص) میوه ای است از بهشت. امام رضا (ع) هم درباره اهمیت و جایگاه با ارزش این میوه می فرمایند : درخت انجیر شبیه ترین گیاهان به گیاهان بهشتی است .(2)

انجیر از نظر کارشناسان تغذیه هم منبع خوبی از کلسیم و هم منبع خوبی از پتاسیم است. کلسیم موجب افزایش تراکم استخوان و پتاسیم، دفع کلسیم از طریق ادرار را کاهش می‌دهد؛ از این رو انجیر یکی از بهترین میوه‌ها برای افزایش تراکم استخوان است و از پوکی استخوان پیشگیری می‌کند. امام هشتم حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام در این مورد فرموده اند: اَلتّینُ یَذهَبُ بِالبَخرِ وَیَشُدُّ العَظمَ وَیُنبِتُ الشَّعرَ وَیَذهَبُ بِالدّاءِ وَلایُحتاجُ مَعَهُ إِلى دَواءٍ؛انجیر بوى بد دهان را برطرف، استخوانها را محکم، رویش مو را زیاد، بیمارى را برطرف مى کند و با وجود آن احتیاجى به دارو نیست.(3)

امام رضا(ع) همچنین درباره خواص دیگر انجیر آن را برای قولنج مفید برشمرده اند. در این زمینه محمد بن عرفه می گوید: در روزگار امام رضا(ع) و مأمون، در خراسان بودم. [یک بار،] از امام رضا(ع) پرسیدم: ای پسر پیامبر خدا! درباره ی انجیر چه می گویی؟ فرمود: «برای قولنج سودمند است. آن را بخورید.»(4)

پزشکان در گذشته یبوست که عامل بیماری بواسیر است را ام‌الامراض یا مادر بیماری‌ها نامیده‌اند. پس اهمیت پیشگیری و درمان آن مشخص است. بهترین داروی آزمایش شده و خوش طعم در این زمینه انجیر است چرا که فیبر موجود در انجیر به عملکرد سالم روده کمک می‌کند و مانع بروز یبوست می‌شود. از این رو در آموزه های طبی ائمه علیهم السلام به نقل از پیامبر اکرم (ص) آمده است که: « انجیر بخورید؛ چرا که اگر بنا بود بگویم میوه ای از بهشت است، همین میوه را می گفتم؛ زیرا میوه ای است بدون هسته. آن را بخورید؛ زیرا بواسیر را ریشه کن می سازد و برای نقرس سودمند است.»

پانوشتها:

1. سوره تین آیه (3-1)

2. وسائل الشیعه ج17 ، ص133، ح1

3. همان

4. اصول کافی- جلد6- ص 358- طب الائمه - ص137

5. مکارم الاخلاق : ج 376 ح 1251