اسرار هويت در خطوط دست

دست انسان منبع غني اي از ويژگي هاي قابل استخراج است که اين ويژگي ها ، اطلاعات پايدار و متمايزکننده اي را به منظور شناسايي افراد از يکديگر ايجاد مي کنند.

هندسه اين خطوط در مقايسه با مشخصه هاي فيزيولوژيکي ديگر از مزايايي چون پايداري ، قابليت تقليد و جعل بسيار کم ، قابليت استخراج آنها از تصاويري با رزولوشن پايين و... برخوردار است.

با توجه به منحصربه فرد بودن خصوصيات اين روش بيومتري همزمان با دانش روز دنيا، نرم افزار شناسايي افراد با استفاده از خطوط کف دست به همت پژوهشگران دانشکده مهندسي رايانه و فناوري اطلاعات دانشگاه صنعتي اميرکبير طراحي شده است.

در جامعه امروزي با رايانه اي شدن اکثر فعاليت هاي تجاري و تکنيک هاي کاري مانند کاربردهاي تجارت الکترونيک (بانکداري الکترونيکي) و کاربردهاي امنيتي (فرآيندهاي بلادرنگ ، دسترسي به سيستم ها يا ورود به مکانهاي خاص و شناسايي دقيق افراد) موجب شده است که دو فرآيند تعيين و تاييد هويت ، نقش شاخص و مهمي را ايفا کنند. اين در حالي است که سيستم هاي سنتي تعيين يا تاييد هويت مبتني بر دانش (آنچه که فرد مي داند مانند رمز عبور) يا مبتني بر نشانه (آنچه که فرد در اختيار دارد مانند گذرنامه و کارت اعتباري) ، خسته کننده ، وقت گير و زمان بر ، ناکارآمد و گران هستند. در واقع در سيستم هاي مبتني بر دانش به تمامي افراد مجاز، يک شناسه تعلق مي گيرد و شخص متناظر با آن ، يک رمز عبور اتخاذ مي کند. شخص (مجاز يا غيرمجاز) که يک شناسه را وارد مي کند، تنها در صورتي مجاز شناخته مي شود که از رمز عبور متناظر با آن مطلع باشد. اين در حالي است که امنيت در اين روش ممکن است به دليل فاش شدن رمز عبور بر يک فرد غيرمجاز شکسته شود. به طور کلي در سيستم هاي مبتني بر نشانه به تمامي افرادي که مجاز شناخته شده اند، يک نشانه تعلق مي گيرد. افرادي که داراي چنين نشانه اي نيستند، اجازه ورود به سيستم را ندارند. ضمن آن که جايگزيني و تعويض توکنها (کارتهاي مغناطيسي) به دليل به سرقت رفتن يا گم کردن آنها وقت گير و گران بوده و همچنين به خاطر سپردن کلمات عبور و جلوگيري از فاش شدن آن ، مشکل است.

با استناد به بحثهاي انجام شده در زمينه نقاط ضعف روشهاي احراز هويت با به کارگيري از توکنها و کلمات عبور از آنجا که اين روشها مبتني بر صفات ذاتي فرد نبوده و توانايي تمايز بين شخص اصلي و شخصي که به نوعي توانسته توکن يا دانش شخص مجاز را به دست آورد را دارا نيستند لذا در سالهاي اخير، توجه جامعه پژوهشي به سمت سيستم هاي بيومتريکي تعيين و تاييد هويت معطوف شده است.

اين روش در حقيقت بر پايه آنچه شخص هست استوار است زيرا شخص مورد بررسي براي شناسايي بايد خود به صورت فيزيکي در محل حضور داشته باشد.به اين منظور در 2 دهه گذشته ، سيستم هاي بيومتريکي مبتني بر عنبيه چشم ، هندسه دست و اثر انگشت توسعه داده شده اند. روشهاي بيومتريکي شامل تشخيص يک فرد با استفاده از خصوصيات فيزيولوژيکي (نظير اثر انگشت ، چهره و عنبيه) يا الگوهاي رفتاري وي (نظير امضا و نحوه راه رفتن) است.

از آنجا که مشخصه هاي بيومتريکي فراموش نمي شوند (مانند رمز عبور) ، گم نمي شوند يا به آساني نيز نمي توان آن را به اشتراک گذاشت ، رويکردي کاراتر و مطمئن تر براي حل مساله تعيين هويت خواهند بود.

شناسايي بيومتري ، از گذشته تاکنون

پيشينه مطالعه و بررسي خطوط کف دست به دوران باستان برمي گردد که در ابتدا از خطوط کف دست براي پيشگويي و طالع بيني استفاده مي شد. در بسياري از بناها و نقاشي هاي تاريخي هندي ها ، کف دست و خطوط موجود روي آن به چشم مي خورد و در حدود 3هزار سال پيش در چين ، کف بيني بسيار مورد علاقه و توجه بوده است.

در زمينه طالع بيني براساس خطوط کف دست ، کتاب قطوري توسط Xu Fu نوشته شده که شامل اطلاعات سودمندي درباره خطوط کف دست ، انواع اين خطوط ، نحوه توزيع آنها، رنگ کف دست و غيره است.

چين اولين کشوري است که در کاربردهاي دادگاهي از خطوط کف دست استفاده کرد. در خاندان تنگ براي انعقاد قراردادهاي تجاري و در خاندان سونگ از خطوط کف دست به عنوان يک مدرک قابل قبول در دادگاه استفاده شد.از سال 1996 روي منحصربه فرد بودن خطوط کف دست پژوهش هاي بسياري صورت گرفت و با انتشار مقاله اي در سال 1998 توسط ديويد ژنگ و همکارانش که حاصل تحقيقات آنها روي منحصربه فرد بودن اين خطوط بود ، منجر شد تا خطوط کف دست به عنوان عضوي از خانواده مشخصه هاي بيومتريکي شناخته شود.به طور خلاصه ، ويژگي هاي منحصربه فرد زيادي اعم از خطوط اصلي ، شيارها، چين و چروکها، بافت و غيره را مي توان جهت تعيين / تاييد هويت فرد از کف دست وي استخراج کرد. اين مزايا سبب شده است که از سال 1996 ، به طور گسترده اي ، تحقيقات وسيعي در زمينه شناسايي هويت مبتني بر خطوط کف دست صورت گيرد.به طور کلي اولين سيستم تجاري با نام آيدنتيمت که شکل دست و طول انگشتان را اندازه گيري مي کرد، در سال 1970 ايجاد شد. در همان زمان سيستم هاي کنترل خودکار مبتني بر اثر انگشت توسط محافل قضايي و مجريان قانون استفاده گسترده اي پيدا کردند. در دهه 1990 با توسعه سخت افزار که افزايش سرعت محاسباتي ، ساخت حافظه هايي با ظرفيت بالا و بهبود در ابزارهاي اخذ تصوير را به همراه داشت ، عنبيه ، شبکيه ، چهره ، صداي انسان ، شکل گوش ، هندسه دست ، امضا و DNA نيز به خانواده ويژگي هاي بيومتريکي اضافه شدند.