اعتکاف، فرصت خلوت عاشقانه با معبود

به گزارش تسنیم، به امید سحرهای تنهاییم هستم جان دلم، به این امید که بنشینم کنار تو و صدای کلامت بپیچد در اتاق کوچکم و من ادای قوی بودن در آورم که مثلا همه چیز خوب است...

به تسبیح فیروزه‌ای ذل بزنم و با خودم فکر کنم که کدام نام تو را بیشتر دلم می‌خواهد بر زبانم جاری کنم و باز نتوانم تصمیم بگیرم که همه نام‌های تو بهترین است...

به امید سحرهای تنهاییم هستم جان دلم که بنشینم کنار تو و تو نگاهم کنی که یعنی باور نداری همه چیز خوب باشد که یعنی کوچک تنهایت به مردم و به خودش نمی‌تواند دروغ بگوید چطور می‌تواند به ولی نعمتش به خداوند خود دروغ بگوید...

به امید آن نشسته‌ام که چانه لرزانم را بگیری بالا و خیره نگاهم کنی و خیره نگاهم کنی و اشکهایم امانم ندهند.

به امید سحرهای تنهاییم هستم جان دلم که سرم را بگذارم روی دستان تو و هی ببارم و ببارم و ببارم و تو را نوازش کنی و من بگویم که چقدر دلم را شکسته‌اند و چقدر ناامیدم از بندگانت و از همسفرهایم و باز آرام نگیرم تا آن حرف اصلی را نزنم به تو.....

به امید سحرهای تنهاییم هستم خدا جانم که بالاخره زبانم باز شود و به تو بگویم که بیش از همه و بیش تر از هر چیز و هر کس از خودم نا امیدم و بزرگترین نگرانیم آن است که ناامیدت کرده باشم.... که بنده‌ات بنده نبوده باشد برایت و فقط غرغروی نق نقویی باشد که به هیچ صراطی مستقیم نیست....

و بگویمت الهی من شرمنده روی ماه توام...

باید تعارف را کنار گذاشت اگر فرصتی می‏‌خواهی تا فارغ از هیاهوی پایان‏‌ناپذیر زندگی، چند روزی با خودت خلوت کنی و فرصتی می‏‌خواهی تا بر سفره عشق میهمان شوی و جامه تعلقات برکنی، با خدای خویش خلوت کنی و پا به پای ام داود، زیارت رجبیه بخوانی...


فرصتی می‏خواهی تا معتکف کوی عشق شوی اعتکاف، فرصت خلوتی عاشقانه است و استوارسازی شانه‏‌های لرزانی است که از بار سنگین گناه، دیگر قامت ایستادن ندارد.

اعتکاف، سجده دوباره فرشتگان است بر اشک‏‌ها و ندبه‏‌ها و سجده‏‌های آدمیان و احرامی‏ است در میقات حضور، با نور و شعور قلب‌ها را تطهیر کرد بر سر سجاده سبز توبه.

اعتکاف، گستره محراب عشق است در کوی دوست، عشق‌بازی روح است دور از نفسِ سرکش، در سبزترین مکان، در نورانی‌‏ترین زمان و لبیک لب‏‌هایی است که عاشقانه به زمزمه نیایش، روح پریشان خود را شستشو می‏‌دهند.

اعتکاف، تفرج روح است در خلوت عشق و یافتن حقیقت پنهان روح است در فراموشی نفس و بهترین بهانه برای صعود به ملک نفسانی و بازگشت به فطرت رحمانی است.

این مهمانی ۳ روزه فرصت سبزی است برای آموختن طریقت دلدادگی و رسم و راه عاشقی و بریدن است و وصل شدن، پایان است و آغاز...

آیین معنوی اعتکاف، میقاتی دوباره و تمرین خودسازی و مبارزه‌ای برای رسیدن به یقین است.