کوه‌های مینیاتوری چابهار را دیده‌اید؟/عکس

ایسنا: حدود 40 تا 50 کیلومتر پس از شهرستان چابهار به سمت بندر گواتر، کوه‌هایی در سمت چپ جاده نمایان می‌شوند که به کوه‌های مینیاتوری یا مریخی معروفند.

وجود این کوه‌ها با توجه به منظره کاملا متفاوت که در سمت راست جاده و رو به سوی دریا وجود دارد، باعث می شود یکی از زیباترین جاده‌ها و مناظر طبیعی استان سیستان و بلوچستان به وجود آید که به دلیل عدم معرفی، کمتر مورد بازدید قرار گرفته‌اند.


مدیرکل میراث فرهنگی و گردشگری سیستان و بلوچستان در این رابطه گفت: کوه‌های مینیاتوری و یا مریخی از کوه‌های منحصر به فرد در کشور ایران هستند.

شه‌بخش افزود: با توجه به منحصر به‌فرد بودن این کوه‌ها در ایران هنوز به ثبت و حفاظت محیط زیست در نیامده‌اند تا دست کم به این وسیله نامشان در فهرست مناظر زیبا و بی‌نظیر ایران به جا گذاشته شود.

وی تاکید کرد: کوه‌های مریخی منظری از کوه‌های کره ماه را برای انسان تداعی می‌کند و جنس رسوبی آنها و همچنین فرسایش خاص کوه‌ها موجب ایجاد شیارها و تراش‌های زیبایی شده که گویی نقاشی ماهر آنها رابه تصویر کشیده است.

وی ادامه داد: این کوه‌ها چاک چاک هستند، شکل‌های نامانوس داشته و پوشش گیاهی ندارند، به خاطر غیرعادی بودن، در سال‌های اخیر در میان گردشگران، به کوه‌های مریخی شهرت یافته‌اند.

وی خاطرنشان کرد: رنگ تقریبا سفید رنگ کوه با واریزه‌های بسیار در پای آن، وجود گرما و حرارت و شرجی بودن هوا و رطوبت نسبتا بالا و سوی دیگر آن وجود دریا که این منظره، آغوش گشوده است، مناظری رویای و تخیلی را در ذهن بیننده پدیده می‌آورد و همین منظره منحصر به فرد که جاده چابهار به گواتر را به دو نیم تقیسم کرده و باعث شده تا این جاذبه به یکی از زیباترین جاده‌های ایران تبدیل شود.

شه‌بخش اظهار کرد: رشته کوه‌های مریخی که فقط در مناطق جنوبی استان سیستان و بلوچستان واقع شده است، ‌توانسته ترسیم‌گر یک جاذبه طبیعی زبیا باشد.

وی اشاره کرد: این رشته کوه‌ها در زمان‌های گذشته در زیر خروارها خاک مدفون بوده و امروزه با گذشت زمان، ‌در اثر تغییرات جوی و آب و هوایی و باران‌های موسمی، خاک‌ها از روی آنها به دامنه‌ها ریخته شده و چهره اصلی این کوه‌ها نمایان شده است.

وی اظهار کرد: جنس این کوه‌ها از مقاومت خاصی برخوردار است به طوری که بالا رفتن از آن به مثال بالا رفتن از صخره‌ها است.

وی گفت: شکل نامانوس این پدیده‌ها، ناشی از فرسایش سریع در برابر باد و باران است که برخلاف فرسایش‌های آرام و طبیعی، مهلت برای رویش گیاهان باقی نمی‌گذارد و سرزمین را دندانه دندانه و پر از لبه‌ها و چاک‌ها نشان می‌دهد و همچنین مقاومت ناهمسان لایه‌های زمین،‌ در این منطقه‌ها گاه به سبب شکل‌گیری ستون‌هایی با کلاهک‌هایی بر سر یا کوه‌هایی که گویی با چاقو سر آنها را بریده‌اند، می‌شود.