ماءالشعیرهای داخلی الکل دارند؟

ماءالشعیر از ترکیب آب، مالت (جوانه جو)، رازک، شکر، گاز دی اکسیدکربن و برخی مواد طعم دهنده تهیه می شود. امتیاز ماء الشعیر نسبت به نوشابه این است که ماده اصلی و پایه آن عصاره مالت بوده که حاوی ویتامین های گروه B و پروتئین است.

اما اگر تولیدکنندگان غیرمتعهد، این نوشیدنی را به جای جو یا مالت با اسانس آبجو همراه شکر و آب تهیه کنند، هیچ نوع خاصیتی نداشته و حتی به اندازه نوشابه یا بیشتر از آن زیان آور است. حال چرا می گوییم زیانبارتر، زیرا ماء الشعیری که با اسانس تهیه می شود بدون شک مزه ای مصنوعی و آبکی دارد و به همین دلیل برای مخفی کردن این طعم نامطلوب از دوز بالای مواد طعم دهنده ای چون هلو، آلبالو، لیمو و ... به همراه میزان بیشتر شکر استفاده می شود که این امر به بالا رفتن کالری دریافتی و دوز شیمیایی محصول و در نهایت مشکلات ناشی از آن منجر می شود.

متاسفانه شناسایی محصولاتی که با اسانس تولید می شود تنها با آنالیز و آزمایش میسر است و مصرف کننده نمی تواند پی به وجود آن ببرد.

این را هم بدانید که شکر ماء الشعیرهای طعم دار در مقایسه با انواع ساده و تلخ آن بیشتر است و می توان گفت ماءالشعیر و نوشابه از نظر مقدار کالری و انرژی، تفاوت چندانی با هم ندارند و مازاد انرژی دریافتی در بدن به صورت بافت چربی ذخیره می شود.



* تلخی نشان دهنده مرغوبیت نیست

گاهی برخی افراد رنگ تیره و تلخی زیاد ماء الشعیر را دلیل بر استفاده بیشتر از عصاره مالت یا جو دانسته و بر این باورند که این نوشیدنی خالص تر بوده و مرغوبیت بیشتری دارد و گاهی هم تلخی زیاد را دلیل بر میزان بالای الکل ماء الشعیر می دانند اما باید بدانید شدت طعم تلخ ماء الشعیر اغلب به دلیل رازک و نوع جو و مالتی است که به آن می افزایند و درجه رنگ ماءالشعیر نسبت به شرایط متفاوت تولید و فرمول آن می تواند متنوع یعنی تیره یا روشن باشد.

معمولا میزان الکل در ماءالشعیرهای تولید داخل و انواع وارداتی صفر است و تلخی این نوشیدنی به الکل ربطی ندارد. معمولا گاز ماء الشعیر از نوع دی اکسیدکربن و مشابه نوشابه است و می تواند میزان جذب کلسیم را پایین آورد.

با توجه به اینکه درباره تأثیرات مفید ماء الشعیر از جمله زیاد کردن شیر مادران شیرده و کمک به دفع سنگ کلیه تبلیغات زیادی می شود، این نوشیدنی رقیب نوشابه شده و مقبولیت زیادی پیدا کرده است، اما باید بدانید در هر شرایطی مصرف آب و آبمیوه طبیعی ارجحیت دارد و سپس دوغ و کفیر به دلیل میزان بالای پروتئین و در نهایت ماء الشعیر به دلیل ویتامین های گروه B اولویت بندی می شود.

این نکته مهم را هم به خاطر بسپارید که مبتلایان به بیماری نقرس و اسید اوریک بالا در مصرف ماءالشعیر افراط نکنند، چون می تواند موجب تشدید و عود بیماری شود.

منبع: جام جم