چند سطري از نيما يوشيج

امروز شانزدهم دي مصادف است با سالروز درگذشت "نيمايوشيج" شاعر نوسراي معاصر در سال 1338.

علي اسفندياري معروف به نيما يوشيج، سال 1276 در روستاي يوش در استان مازندران به دنيا آمد.

او در مدرسه چندان موفق نبود و به تحصيلات آكادميك اهميتي نمي‏داد.

انقلاب‏هاي اجتماعي سال‏هاي 1300 و 1301، نيما را به كناره‏گيري از مردم و زندگي در ميان جنگل‏ها و دامان طبيعت و هواي آزاد كشاند و در آن‏جا اشعار بيشتري سرود.

نيما از 1311 ساكن تهران شد و تا اواخر عمر در آن جا ماند.

نيما بنيانگذار شيوه‏اي نوين بود؛ او شعري را وارد صحنه ادب فارسي کرد كه با وجود نداشتن قافيه و رديف، داراي وزن و هجا بود؛ اين سبك شعر به شعر نو و شعر نيمايي مشهور است.

شعر آزاد نيمايي تفاوت‏هاي آشكاري با شعر سنتي دارد؛ از نظر عاطفي بيشتر جنبه اجتماعي و انساني دارد و تخيل و صور خيال هر شاعر از تجربه شخص او سرچشمه مي‏گيرد.

او از نظر زبان، هر كلمه‏اي را در شعر نو به كار مي‏برد با اين شرط كه با كلمات همجوار، بيگانه و ناساز نباشد.

به نظر او وزن بايد تابع احساسات و عواطف شاعر باشد.

نيما يوشيج را "پدر شعرِ نو فارسي" مي‏خوانند.

ديوان اشعارش، داستان‏ها، آثار تحقيقي، يادداشت و نامه‏ها، از آثار اوست.

نيما يوشيج 16 دي 1338 در هفتاد سالگي در تهران بدرود حيات گفت و در امامزاده عبداللَّه تهران به خاك سپرده شد.

34 سال بعد، در دي 1372، به همت مردم نور و يوش، پيكر نيما يوشيج از امامزاده عبداللَّه تهران به زادگاهش، يوش منتقل و دفن شد.