چرا تلویزیون روی اعصاب است؟

هنرآنلاین: مرگ واقعیتی است انکار ناپذیر و هر نفسی دیر یا زود طعم آن را خواهید چشید.

«کل من علیها فان» تاکیدی است بر این مهم که خداوند رحمان آن را در سوره الرحمان قرآن مجید آورده است. مردم ایران و همه مردم دنیا با مرگ آشنا هستند و هر روز آن را در کنار خود می‌بینند.
این پدیده انکار ناپذیر، مانند بسیاری از پدیده‌ها در ادبیات و هنر تجلی پیدا کرده و به صورت‌های مختلف نوشته و به تصویر آمده است. سینما و تلویزیون به خاطر توانایی‌های تکنیکی که دارند بهتر توانسته و می‌توانند پدیده مرگ را به تصویر بکشند. آنچه مهم است چگونه نشان دادن مرگ است، نه فقط نشان دادن آن. برخی از فیلم‌ها، چه مستند و چه داستانی به موضوع مرگ می‌پردازند، بنابراین طبیعی است که این پدیده را بیشتر به تصویر بکشند. بعضی از فیلم‌ها نیز در قالب ژانر وحشت تولید می‌شوند.

 در این گونه فیلم‌ها برای ایجاد وحشت بین تماشاچیان، پدیده مرگ را بسیار ترسناک و غلو شده نشان می‌دهند. زیرا از ترس اکثر انسان‌ها نسبت به مرگ آگاه هستند. در فیلم‌هایی که خارج از ایران در ژانرهای مختلف ساخته می‌شوند، پدیده مرگ کمتر دیده می‌شود، حتی در فیلم‌های اکشن که در آن صحنه‌های کشت و کشتار زیاد است، به مقوله مرگ نگاهی موقت دارند. تلویزیون رسانه‌ای است همه گیر که در هر خانه‌ای یک دستگاه از آن دیده می‌شود. مخاطبان این وسیله جادویی نامحدود هستند، از کودک و نوجوان گرفته تا میانسال و کهنسال. در سینما می‌شود برای برخی از فیلم‌ها محدودیت سنی قرار داد و از ورود تماشاگران با سن کم ممانعت به عمل آورد، آیا می‌شود در تلویزیون این گونه عمل کرد؟ مطمئناً نه، زیرا نمی‌شود به خانه مردم ورود کرد یا برای‌شان اما و اگر گذاشت. حک زیرنویس نیز کارگشا نیست، چون کمتر کسی به آن توجه می‌کند.

در کشورهای صاحب سینما و تلویزیون، می‌دانند هر پدیده‌ای از جمله مرگ را کجا و چگونه نشان دهند تا مخاطب با آنها ارتباط برقرار کند. بی سلیقه گی و کج سلیقه‌گی کمتر در کار آنها دیده می‌شود. در کارهای اجتماعی، به ویژه سریال‌هایی که در تلویزیون ساخته می‌شود، پدیده مرگ را دلخراش نشان نداده و روی آن زوم نمی‌کنند. متاسفانه در کشور ما، نه در سینما و نه در تلویزیون این گونه عمل نمی‌شود. در اکثر اوقات پدیده مرگ بسیار بد و غیرمنطقی نشان داده شده و می‌شود، به گونه‌ای که مخاطب را فراری می‌دهد.

 برخی از کارگردانان و نویسندگان تصور می‌کنند می‌شود با نشان دادن پدیده مرگ، آن هم به بدترین شکل، روی مخاطبان تاثیر گذاشته و آنان را از عاقبت کار خود بترسانند. کمتر فیلم ایرانی یا سریالی در ایران ساخته شده که صحنه‌ای از مرگ و میر در آن نباشد. در اکثر قریب به اتفاق آنها نیز نمایش تصویر مرگ برای ترساندن مردم است! مردم ایران به خوبی با پدیده مرگ و مراسم آن آشنا هستند، زیرا بارها و بارها در این گونه مراسم حضور داشته یا خود درگیر آن بوده‌اند. نشان دادن چند باره این صحنه‌ها، آن هم به بدترین شکل ممکن در فیلم‌ها وسریال‌های ایرانی برای رسیدن به چه هدفی است، ترساندن و گریزان کردن مخاطب یا آب بستن به فیلم برای پر کردن تایم آن؟!

معلوم نیست مدیران ارشد و پایین دست صدا و سیما چرا چنین اجازه‌ای به سازندگان سریال‌ها می‌دهند؟ آنان می‌خواهند مردم را جذب تلویزیون کنند یا فراری دهند؟ بارها و بارها این اتفاق افتاده و این گونه که معلوم است خواهد افتاد، برای چه؟ هیچ کس نیز پاسخ درستی ندارد تا بدهد، نه مسوولان صدا و سیما و نه دست اندرکاران مجموعه مورد نظر. مردم به قدر کافی مرگ و میر در اطراف خود می‌بینند، چرا باید بی‌وقفه این پدیده را به چشم آنان آورد؟ کسی که باید بترسد، ترسیده و کسی که نمی‌ترسد، هرگز با نشان دادن این صحنه‌ها نخواهد ترسید. فهم این حرف ساده بسیار آسان است، پس چرا دوباره تکرار می‌کنند؟ مردم، خسته از کار روزانه و دردسرهای زندگی پای گیرنده‌های تلویزیون می‌نشینند تا کمی تمدد اعصاب پیدا کرده و قدری آرامش بگیرند. چرا با نمایش دادن صحنه‌های تکراری مرگ و مراسم طولانی آن، مخاطبان را آزار می‌دهید و اعصاب‌شان را به هم می‌ریزید؟ اخیرا در یکی از سریال‌ها، بار دیگر این بی‌سلیقگی دیده شد و در صحنه‌ای طولانی مراسم کفن، نماز و دفن مرده‌ای نشان داده شد و کفر همه مخاطبان را در ‌آورد.

 شما سریال می‌سازید که به مردم آرامش دهید یا آرامش بگیرید؟! با نشان دادن این صحنه‌های تکراری و طولانی، به جای جذب مخاطب او را دفع می‌کنید! ای کارگردانی که همیشه بر طبل تو خالی ادعا می‌کوبی، منظورت از نشان دادن این تصاویر چه بود؟ این تصاویر چه کمکی به پیشرفت داستان کرد؟ کدام هدف را دنبال می‌کرد؟ مدیران صدا و سیما و سردمداران سینما، وظیفه دارند از پخش چنین صحنه‌هایی که در راستای داستان فیلم‌ها و سریال‌ها نیست جلوگیری کنند.

 ما ایرانی و مسلمانیم، باید بهتر از دیگران مرگ را به تصویر بکشیم. مرگ یک حقیقت است، نه حربه‌ای برای ترساندن مخاطب. كاش مدیران رسانه اى ملى و همه دست اندرکاران عرصه فیلمسازیبدان دقت کنند!