آروزی حداقلی واسه سال جدید!

 به گزارش تیتربرتر؛ عید پارسال تا دلتون بخواد واسه سال قبل برنامه ریختم اما پارسال هم عینهو هر سال بدون اقدام عملی خاصی گذشت. مثل همیشه صبح به صبح به هر دری زدم واسه یه لقمه نون خالی و شب به شب پشت درهای بسته نشستم پای اینترنت و دنیای خیالی! روز یه غلطی می‌کردم و شبش پست می‌ذاشتم که نباید از این غلط‌ها کرد! با لایک‌های دنیای مجازی از پس عذاب وجدانم در دنیای خاکی برمی‌اومدم. بعد هم روز از نو و روزی از نو و هر روز مثل دیروز، عینهو فیلم‌های تکراری شبکه «آی فیلم»! هر سال من، 365 روز نیست، سال من سال ضد نوریه، یعنی فقط یک روزه و اون روز رو 365 بار تکرار می‌کنم. با این حساب هم چیزی از توش درنمیاد و من اون‌وقت با قیافه متفکرانه‌ای می‌گم: سال سال دریغ از پارسال.

راستشو بخواید سر تا پای زندگی من یه جور آسیب اجتماعیه! نه خیر و برکتی واسه بقیه دارم و نه طرح و حرکتی واسه باقیاتم. مثل مرغ صبح تا شب به زمین نوک می‌زنم تا چینه‌دونم پر بشه. بلانسبت بعضی‌ها، بقیه هم، کم و بیش همینند. حکایتمون شده عینهو حیوونای گله‌ای که شیر و پلنگ بهشون می‌زنه و هر کی به فکر نجات جون خودشه. بعد هم که آقا شیره تک و تنها جلو چشم همه ما یکی رو تیکه پاره می‌کنه پا که پیش نمی‌ذاریم هیچ، کلی هم دلخوشیم به اینکه ما جای اون نیستیم. حالا جنگ با شیر و پلنگ و مارادونا پیشکش، گل به خودی‌ها رو کجای دلمون بذاریم؟ دنیا شده یه رستوران بزرگ که داریم همدیگرو می‌خوریم! بعدش با چیبس و ماست می‌شینیم پای اخبار تلویزیون و به نشونه تاسف و همدردی در مورد اخباری که ساخته خودمونه سر تکون می‌دیم. آخرین مد لباس این روزها، شده جلیقه انتحاری. یه روز تعطیل دست و زن و بچه‌ت رو می‌گیری و باهاشون می‌ری پارک تا دور هم شاد باشید. یکهو یکی خودشو می‌ترکونه و روحتون می‌شه قرین شادی! خنده‌دارترین قسمت این ماجرا هم اینه که یکی میاد و با کلی پز و افاده و افتخار مسئولیت منفجر شدن شما و زن و بچه‌تون رو به عهده می‌گیره!

حالا با این تفصیلات، خیر سرمون کلی هم تحقیقات می‌کنیم تا بتونیم طول عمرمون رو چندسالی بیشتر کنیم. آخه بالا بردن امید به زندگی، وقتی که قراره توش این همه ناامیدی باشه به چه درد می‌خوره؟ به این مو قسم خوردن نمک و شکر و چربی شرف داره به خوردن این همه حرص زیادی. خب زور داره وقنی می‌بینی در این اوضاع، هم و غم بعضی‌ها فقط اینه که واسه چندر غاز، خوش‌رقصی کنند و برای خوش‌رقصی میمون و قورباغه تو تلگرام و فیسبوک لایک بزنند.

خب سال جدیده و سال هم سال میمونه و نباید مثل بز بی‌تفاوت بود. اگه سخته که حال خودمون رو احسن الحال کنیم باشه، ملالی نیست اما لااقل می‌شه که این اول سالی آرزو کرد ضد حال این و اون نباشیم. اگه روی دیوار مهربونی چیزی نمی‌ذاریم فدای سرمون، حداقل همدیگه رو بغل دیوار نچسبونیم. به جای اینکه مسئولیت ناکار کردن مردم رو به عهده بگیریم بیایم و فقط مسئولیت کارهای خودمون رو به گردن بگیریم. تو این دنیا هر چیزی رو می‌شه تحمل کرد اما خیلی زور داره که بخوای تاوان ندونم‌کاری یکی دیگه رو بدی. مثلا می‌شه به جای پریدن از روی دیوار مردم و یا سفارت‌خونه‌ها، خودمون رو بی سر و صدا از پشت بوم پرت کنیم تا فقط خودمون هزینه‌شو بدیم. با ماشینمون در جایی تخت گاز نریم که بعدش یکی دیگه رو بخوابونیم روی تخت خواب. اگه یه روز دلمون خواست خودمون رو بترکونیم بریم به جایی متروک و بدون ضمانت کسی ضامن رو بکشیم. اینطوری حداقل خیالمون راحت می‌شه که قرار نیست تقاص بقبه عالم رو بدیم و به خاطر هیچ و پوچ بریم به ........... فنا!

با این آرزوی حداقلی فکر کنم تا حدودی دنیا قابل تحمل‌تر بشه و واسه بقیه‌ش هم خدا کریمه... با آرزوی میمون بودن سال میمون برای همه‌مون.