عواقب زیان بار وابستگی قطعه سازان به خودروسازان

به گزارش خبر خودرو، پس از توافق هسته‌ای ایران با غرب  و حضور برخی خودروسازان خارجی در کشورمان ، موضوعی که به طور جدی تر در صنعت خودرو مطرح گردید ارتقای کیفی محصولات تولیدی و صادرات 30 درصدی خودروها بود ضرورتی که بسیاری از دست اندرکاران صنعت خودرو معتقدند با ارتقای کیفیت قطعات تولیدی در کشور ارتباط تنگاتنگی دارد .

این مساله در حالی توسط کارشناسان مطرح می شود که یکی از مهمترین انتقادها به صنعت قطعه سازی ، وابستگی آن به خودروسازان است به طوری که به نظر می رسد بدون همراهی خودروسازان ، حیات این صنعت با چالش های زیادی مواجه خواهد شد این موضوع در شرایطی مطرح می شود که به گفته مشاور انجمن خودروسازان تا زمانی که وابستگی قطعه سازان به خودروسازان داخلی ادامه داشته و حرکتی در جهت کسب تکنولوژی و دانش فنی در این صنعت صورت نگیرد نه تنها شبکه قطعه سازی ایران رشد و ارتقاء نخواهد یافت بلکه صادرات در این بخش نیز محقق نخواهد شد.

داوود میرخانی در گفتگو با خبرنگار خبر خودرو ، با تاکید بر اینکه تنها راه نجات صنعت قطعه سازی ایران در شرایط کنونی اتصال به شبکه جهانی قطعه سازی است ، می گوید : تنها راهی که می تواند قطعه سازی ایران را از وضعیت کنونی نجات داده و بستری را برای دستیابی به تکنولوژی و دانش فنی و حضور در بازارهای صادراتی فراهم نماید اتصال به شبکه جهانی قطعه سازی است.

وی ضمن اشاره به اهمیت تشکیل جوینت ونچر در صنعت قطعه سازی عنوان می کند : از آنجا که هدف از همکاری مشترک در صنعت قطعه سازی ، انتقال تکنولوژی و دانش فنی برای تولید قطعاتی با قیمت و کیفیت رقابتی و دستیابی به بازارهای صادراتی است از این رو  تشکیل جوینت ونچر با همتایان بزرگ خارجی در دنیا می تواند مسیر بسیار خوبی برای تحقق این هدف و کسب دانش فنی روز در این صنعت باشد .

وی در ادامه به صادرات 6 میلیارد دلاری قطعه در ترکیه اشاره می کند و می گوید : چگونه است که امروز ترکیه 6 میلیارد دلار قطعه به کارخانه های تولیدی در دنیا صادر می کند ؟ آیا این شرایط جزء با جوینت ونچر با قطعه سازان مطرح و بزرگ خارجی فراهم شده و موجب گردیده که قطعه سازان ترکیه ای امروز قطعاتی را برند خود به سایر شرکتهای خودروساز در دنیا صادر نمایند؟

میرخانی می افزاید :  تا زمانی که قطعه سازان به خودروسازان داخلی وابسته هستند و حرکتی در جهت کسب تکنولوژی و دانش فنی نداشته باشند شبکه قطعه سازی ایران قادر به صادرات چشم گیر نخواهد بود .این در حالی است که هم اکنون امروز تنها 4 درصد از قطعه سازان فعال در بخش های ریخته گری و ماشین کاری موفق به صادرات تولیدات شدند رقمی که حدود 50 تا 100 میلیون دلار می شود در حالی که ترکیه  6 میلیارد دلار صادرات قطعه دارد.

وی همچنین به تاثیر تشکیل انجمن های تخصصی صادراتی جهت توسعه صادرات قطعات اشاره و مطرح می کند : با توجه به فرهنگ حاکم  و عدم روحیه همکاری در ایران ، تشکیل انجمن های تخصصی در این زمینه پاسخ گو نخواهد بود.

میرخانی می گوید : حدود 20 سال قبل ایمیدرو به دنبال تشکیل شرکتهای تخصصی صادراتی بود اما نتیجه مثبتی در این راستا حاصل نشد حتی در حوزه واردات نیز این موضوع محقق نشد از این رو بعید است که در شرایط کنونی تشکیل انجمن های تخصصی صادراتی بتواند در حوزه صادرات قطعات کارساز باشد.

به گفته وی در صورتی که جوینت ونچر های قطعه سازی تشکیل و در این جریان دانش فنی دریافت و ماشین آلات جدید خریداری شود آن زمان در تولید محصولات جدید ضمن دستیابی به حداکثر داخلی سازی ، می توان به تیراژ حداقل 100 هزار دستگاه نیز ، ظرف مدت کوتاهی دست یافت.

مشاور انجمن خودروسازان در ادامه تاکید می کند : امروز خود قطعه ساز و مجوعه ساز باید شرایط و بسترهای لازم را برای دستیابی به بالاترین تیراژ در تولید را فراهم نماید که مسلما این شرایط  با تغییر خطوط تولید و کسب تکنولوژی و دانش فنی روز توسط واحدهای قطعه سازی محقق می شود.

میرخانی همچنین به جلسات مشترک قطعه سازان فرانسوی با قطعه سازان داخلی اشاره و اظهار می کند :  البته در 15 سال قبل نیز پژو با توجه به رقم 20 تا 40 میلیاردی خرید قطعات ، عنوان نموده بود که حاضر است در صورتی که  قطعه سازان ایرانی بخواهند 2 میلیارد از این رقم را از قطعه سازان داخلی تامین کند در حالی که در این 15 سال قطعه سازان ایرانی کار چندانی انجام نداند تا موفق به حضور در شبکه قطعه سازی پژو شوند.

وی تصریح می کند :  عدم وجود ممنوعیتی برای فعالیت قطعه سازان ضعیف و نبود ابزارهای تنبیهی در کنار ابزارهای تشویقی طی سالیان اخیر ، موجب گردیده که همچنان قطعه سازانی با دانش فنی و ماشین آلات قدیمی در چرخه تولید حضور داشته و عملا ضرورتی برای به روز رسانی خطوط تولید و دستیابی به دانش فنی نداشته باشند.

به گفته وی چنانچه قطعه سازان داخلی قادر به تامین قطعات مورد نیاز با ماشین آلات موجود بوده و سود آوری لازم را کسب کنند قطعا سرمایه گذاری برای تولید قطعات مرغوب تر و صادراتی  نخواهند داشت این در حالی است که امروز قطعه سازان باید دید وسیع و بزرگ جهانی برای حضور در بازارهای صادراتی را داشته باشند اما غالبا به دنبال پاسخ گویی به نیاز داخل هستند.