تبدیل کارمندان سوئدی به سایبورگ

وب سایت سایبربان: یک شرکت سوئدی از مدت‌ها قبل شروع به کاشت ریزتراشه‌هایی در دست کارمندان این شرکت کرده و آن‌ها را تبدیل به سایبورگ می‌کند.

 

سازمان شرکت‌های نوپای اپیسنتر سوئد1 (Epicenter) به تازگی خدماتی را به کارگران و حامیان استارت‌آپ‌ها ارائه می‌دهد که بر اساس آن ریزتراشه‌ای بین انگشتان شست و اشاره تزریق شده و عملکردی مانند کارت‌های اعتباری دارد. این فناوری به کاربران خود امکان گذر از درهای هوشمند، استفاده از چاپگرها و خرید از پایانه را می‌دهد.

پاتریک مسترتون (Patrick Mesterton)، مؤسس و مدیرعامل اپیسنتر گفت: «بزرگ‌ترین مزیت فناوری یاد شده راحتی آن است.»
مسترتون با نشان دادن این که دری تنها با تکان دادن دست در نزدیکی آن باز می‌شود، گفت: «این فناوری می‌تواند جایگزین بسیاری از لوازم کاربر بشود. فرقی نمی‌کند این ابزار یک کارت اعتباری یا کلید باشد.»

استفاده از ایمپلنت‌ها موضوع تازه‌ای نیست و به عنوان مثال هم‌اکنون از آن در قلاده‌ی مجازی سگ‌ها استفاده می‌شود. با وجود این تاکنون اپیسنتر و هیچ شرکت دیگری با وسعت فعلی اقدام به در دسترس قرار دادن این تراشه‌ها و تزریق آن‌ها به بدن کارگران نکرده بودند.

محققان معتقدند استفاده از ایمپلنت‌ها می‌تواند باعث افزایش امنیت و حفظ بهتر حریم خصوصی بشود. از طرفی داده‌های آن بدون این که مشخصات بیولوژیکی افراد را با خطر مواجه کند، قابلیت نمایش نحوه‌ی حضور کارمندان در محل کار و اجناسی را که خریداری می‌کنند دارد. به علاوه در حالی که می‌توان به راحتی تلفن‌های هوشمند و کارت‌های اعتباری را از صاحب آن جدا کرد، امکان جداسازی ساده‌ی این فناوری از بدن وجود ندارد.

مسترتون افزود: «البته قرار دادن یک شی در بدن گام بزرگی به شمار می‌رود و حتی برای من نیز انجام این کار بسیار سخت بود؛ اما از طرف دیگر مردم در حال استفاده از ضربان‌سازهای قلب در بدن خود هستند که دارای اهمیت بسیار بیشتر نسبت به یک تراشه‌ی کوچک با قابلیت تعامل است.»

 

 

اپیسنر به عنوان مرکزی برای بیش از 100 شرکت و 2 هزار کارمند شناخته می‌شود و از ژانویه سال 2015 کاشت ایمپلنت در بدن کارمندان را آغاز کرده است. همچنین شرکت دیگری در بلژیک خدمات مشابهی ارائه می‌دهد. از طرفی گزارش‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد شرکت‌های بسیاری در سراسر جهان در چندین سال گذشته سعی کرده‌اند چنین فعالیتی انجام بدهند.

تراشه یاد شده مانند کارت‌های اعتباری و پرداخت موبایلی از ان.اف.سی (NFC)، برای برقراری ارتباط استفاده می‌کند؛ به عبارت دیگر زمانی که دست کاربر در فاصله‌ی چند سانتی‌متری از دستگاه مورد نظر قرار می‌گیرد، تبادل داده از طریق امواج الکترومغناطیسی آغاز می‌شود. این تراشه‌ها می‌توانند حاوی اطلاعات هستند که دیگر دستگاه می‌توانند آن‌ها را بخوانند؛ اما قابلیت دسترسی به داده‌های خود را ندارند.
با وجود این که محققان به حفظ حریم خصوصی این فناوری اعتقاد دارند؛ بن لیبرتون (Ben Libberton)، میکروبیولوژیست موسسه کارولینسکا استکهولم2 (Stockholm's Karolinska Institute) گفت: «هکرها می‌توانند به بخش عظیمی از داده‌های ریزتراشه‌های به کار رفته در بدن دست پیدا کنند و تناقضات اخلاقی در زمینه‌ی این تراشه‌ها به موضوع بزرگ‌تری تبدیل خواهد شد.»

لیبرتون گفت: «داده‌هایی که شما احتمالاً می‌توانید از ایمپلنت‌های کاشته شده در بدن به دست بیاورید، با اطلاعات تلفن هوشمند کاملاً متفاوت است. این تراشه‌ها اطلاعاتی مانند سلامتی کاربران، زمان حضور در محل کار، نوع فعالیت و میزان استراحت در شرکت را ثبت به نمایش می‌گذارد.»

لیبرتون توضیح داد اگر بتوان اطلاعات یاد شده را جمع‌آوری کرد سؤالات بزرگی به وجود می‌آید. چه اتفاقی برای داده‌ها خواهد افتاد؟ چه کسی و با چه هدفی از آن‌ها استفاده خواهد کرد؟

فردریک کایجسر (Fredric Kaijser) یکی از مقامات اپیسنتر گفت: «مردم از من می‌پرسند آیا خود را به ایمپلنت مجهز کردی‌ای و من پاسخ مثبت به آن‌ها می‌دهم. مردم نیز شگفت‌زده شده و در مورد مسائل حریم خصوصی از من سؤال می‌پرسند. برای من تنها استفاده از چیزهای جدیدی که قابلیت‌های بیشتری را در آینده به من می‌دهند مهم است و نه چیز دیگری.»

تزریق تراشه‌ی مذکور به اندازه‌ای بین کارگران محبوب شده است که اگر فردی، داوطلب دریافت آن بشود، شرکت اپیسنتر برای وی جشنی برگزار کرده و این کار را رایگان انجام می‌دهد.