به خودمان احترام بگذاریم

عصر ایران- روز تعطیل، شبانگاهان و خانوادگی برای صرف شام به دو سه غذا فروشی مراجعه کردیم اما باید در خیابان منتظر می ماندیم در حالی که هدف از رستوران رفتن تنها صرف غذا نیست. تغییر فضا و گپ و گفت در محیط متفاوت هم هست.

 با این وصف ایستادن در پیاده رو و در صف انتظار یک پیتزا فروشی – هر قدر هم مشهور- هیچ یک از این اهداف را تأمین نمی کند جز شکمی سیر کردن.

یادمان باشد به خودمان باید احترام بگذاریم. این که سفارش غذا بگیرند، با احترام برخورد کنند بهتر است یا انتظار بکشی و بعد از ورود هم چشم مشتری و پرسنل مدام در پی اتمام غذای ما باشد؟

یادمان باشد پیتزا یا هر غذای سریع و غیر سریع دیگر بهانه است و باید به خودمان احترام بگذاریم. وقتی داریم بابت خدماتی که می دهند پول می دهیم چرا باید سرپا در خیابان منتظر بایستیم تا نوبت مان بشود؟

اگر قرار است در پیاده رو باشیم چرا میز و صندلی نگذارند و تصویر شهر را مهربانانه تر نکنیم؟ 

شهرداری اجازه نمی دهد؟ اگر اجازه نمی دهد نیم ساعت و گاهی 45 دقیقه در خیابان در صف بایستیم تا نوبت پیتزای ما برسد؟! 

جای دیگری نیست تا نشسته و در آرامش غذا بخوریم با نوای موسیقی ولو کمی دورتر؟! خودمان اگر به خودمان احترام نگذاریم دیگران هم احترام نمی گذارند.