ناگفته‌های مرگ مرموز دستفروش قمی

با این همه خانواده مظفر همچنان ماموران شهرداری را در مرگ او مقصر می‌دانند. آنها مدعی‌اند که ماموران سد معبر قصد توقیف وانت او را داشتند که پس از درگیری و ضرب و شتم مظفر از سوی ماموران سد معبر او تعادلش را از دست می‌دهد و سرش به جدول کنار خیابان برخورد و قبل از رسیدن آمبولانس فوت می‌کند. اینها را محمد عباسی شوهرخواهر مظفر به «شهروند» می‌گوید. او در صحبت‌هایش به جزییات جدیدی از این حادثه اشاره می‌کند که در ادامه می‌خوانید:

 

 

شهرداری می‌خواهد از مرگ مظفر شانه خالی کند. درحالی‌ که همه کسبه و اهالی محل آن‌جا حضور داشتند. همه می‌گویند ماموران همان ابتدا سراغ خودرو مظفر رفتند. چندبار هم با او درگیر شدند. یکی از ماموران گلوی او را گرفته بود و محکم فشار می‌داد و با مشت به سر او ضربه می‌زد. بعد مردم دخالت می‌کنند و درگیری فیزیکی موقتا تمام می‌شود. یکی از آنها داخل وانت او می‌نشیند و منتظر جرثقیل می‌شوند تا خودروی او را به پارکینگ ببرند. مظفر از آنها خواهش کرد اما ماموران اصرار داشتند که خودرو به پارکینگ منتقل شود. حتی مادرش و پدرش هم وساطت کردند، مردم هم جمع شده بودند و از ماموران درخواست کردند تا منصرف شوند. مظفر هم وقتی سماجت ماموران را می‌بیند، از آنها می‌خواهد تا بارش را از عقب وانت بردارد. ظاهرا آنها اجازه این کار را به او می‌دهند. او هم مشغول خارج‌کردن انگورها از وانت می‌شود که دوباره با ماموران درگیر می‌شود و سرش به کنار جدول برخورد و همان‌جا فوت می‌کند. وقتی آمبولانس رسید، جنازه او را برد.

ما در دادسرا شکایتمان را مطرح کردیم. از آن ٥ ماموری که آن روز جلوی درِ خانه مظفر این حادثه را رقم زدند. به‌خصوص از آن کسی که گردن او را گرفته بود و با مشت به او ضربه می‌زد.

 

 

بله فیلم، عکس و کلی شاهد داریم. همه کسبه بلوار شاهد قم شاهد همه این اتفاقات هستند.

 

 

نه به ما چیزی اعلام نشده است.

 

 

مظفر سالم بود چند ماه پیش برای بیمه کشاورزی چکاپ کامل شد، او هیچ مشکل قلبی نداشت.

 

 

نه او وقتی بچه بود، همراه خانواده از هشترود به قم مهاجرت کردند، اما مقداری زمین کشاورزی در هشترود داشتند و به همین دلیل بیمه کشاورزی شدند.

 

او قبل از دستفروشی چکار می‌کرد؟

 

مظفر دوسالی بود که با وانتش میوه می‌فروخت. جلوی خانه خودش. او مستأجر بود، قبل از این هم سیم‌کشی و کاشی‌کاری می‌کرد. وضع مالی خوبی نداشت، اما کار می‌کرد تا شرمنده زن و بچه‌اش نباشد.

 

 

یک دختر و دو پسر. بچه بزرگش مبینا ١٠‌سال دارد. متین ٧ساله است و میثم تازه ٣سالش تمام شده. حالا زهرا باید به تنهایی این سه بچه را بزرگ کند. آنها ١٥‌سال بود که با هم ازدواج کرده بودند، این خانواده حامی و نان‌آور اصلی خودش را از دست داده و مظفر هم چیزی برای آنها باقی نگذاشته است. اصلا او به جز همان وانت و باری میوه‌ای که هر روز صبح قبل از طلوع آفتاب از میدان بارفروش‌ها می‌خرید، چیز دیگری از مال دنیا نداشت که بخواهد بعد از مرگش برای زن و سه فرزندش باقی بگذارد.