دوره فراموش شده سفر با کشتی‌ هوایی

تاریخ کشتی‌های هوایی نیز همانند بالن‌ها در فرانسه آغاز می‌شود. پس از اختراع بالن هوای داغ در ۱۷۸۳، یک افسر فرانسوی یک کشتی هوایی طراحی کرد که همانند بالن بود، اما قابلیت هدایت پذیری داشت. در سال ۱۸۷۴، او یک کشتی هوایی طراحی کرد که پوششی کشیده، سکان هدایت و پروانه ملخی داشت. گرچه وی ایده خود را با نقشه‌های زیاد مستند ساخت، اما طرحش هرگز به مرحله ساخت نرسید.

در سال ۱۸۵۲، یک مهندس فرانسوی دیگر، یک کشتی هوایی ساخت که بالنی پر شده از گاز هیدروژن داشت و با موتور ۱۶۰ کیلو گرمی ۳ اسب بخارش می‌توانست با سرعت ۹ کیلومتر در ساعت پرواز کند.  نخستین کشتی هوایی موفق در سال ۱۸۸۴ توس دو مهندس فرانسوی ساخت شد که با موتور ملخی ۹ اسب بخاری اش می‌توانست با سرعت ۲۴ کیلومتر در ساعت پرواز نماید.

در سال ۱۸۹۵ نخستین کشتی هوایی قابل توجه در آلمان ساخته شد که با دو موتور ۱۵ اسب بخاری اش می‌توانست به سرعت ۴۲ کیلومتر در ساعت دست یابد.  توسعه این کشتی‌ها در آلمان با شروع جنگ جهانی اول برای این کشور برتری نظامی به همراه داشت.  

در طول دهه ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، انگلیس، آلمان و ایالات متحده بر توسعه کشتی‌های بزرگ جهت حمل بار و مسافر تمرکز یافتند. ایالات متحده در پر کردن بالن کشتی‌ها از گاز هلیم استفاده می‌کرد که بر خلاف هیدروژن قابل اشتعال نبود. به دلیل کمبود گاز هلیم، آمریکا صادرات این گاز را به کشور‌های دیگر ممنوع کرد و در نتیجه سایر کشور‌ها به ناچار ار همان گاز هیدروژن در تولید کشتی‌های هوایی استفاده می‌کردند. مشکل اشتعال گاز هیدروژن در کشتی‌های سایر کشور‌ها حوادث زیادی را در پی داشت و تلفات زیادی بر جای گذاشت از این رو دوران اوج کشتی‌های هوایی بزرگ به سرعت به پایان رسید.