«اهتمام» بر روزه خواری علنی!

روزنامه خراسان: پشت چراغ قرمز می‌بینم شان، سر ظهر ماه رمضان و تمام سرنشینان خودرودهانشان می‌جنبد. آن قدر با ولع می‌خورند که انگار تازه از قحطی آمده اند. نفری که در صندلی عقب نشسته، شیشه خودرو را پایین می‌کشد و مشتش را بیرون خالی می‌کند؛ یک مشت پوست پسته رها می‌شود کف خیابان.

حدود دوساعتی مانده به افطار. وسط بولوار زوج جوانی به شاخه‌های درخت شاتوت آویزان شده اند و دارند دلی از عزا در می‌آورند.

شما هم می‌توانید به این موارد ده‌ها مورد دیگر اضافه کنید. مواردی که روزه خواران محترم بدون توجه به حرمت داری ماه مبارک رمضان به روزه خواری علنی «اهتمام» می‌ورزند.

دلیل این که چرا از واژه «اهتمام» بهره جستم، بر می‌گردد به رفتار برخی روزه داران محترم که گویی تلاش می‌کنند نوعی عمد و تظاهر را در این عملشان به رخ دیگران بکشانند. به طور قطع قصد آن ندارم که در پی دلیل روزه خواری این گروه باشم، اما همیشه برایم این پرسش مطرح است که اینان چه اصراری برای تظاهر و عمدی جلوه دادن روزه خواری دارند؟ آیا این عملشان را «هنر» می‌دانند؟
مگر این هنجار شکنی در برابر دیدگان همنوعانی که در هوای گرم و آنان که در شرایط سخت روزه داری می‌کنند، چه ارزش و جایگاهی برای قدرت نمایی یا لجبازی دارد؟
حتما لذتی دارد که بعید می‌دانم این رفتار، امری جز ضایع کردن حقوق مردم و کم حرمتی به ماه خدا باشد. اگرچه می‌توان برخی از این رفتار‌ها را نوعی «اعتراض» قلمداد کرد، اما باز هم این سوال مطرح می‌شود که اعتراض به چه و به چه کسی؟
اساسا مواجهه با روزه خواری یکی از چالش‌های جوامع اسلامی بوده است و در شرع اسلام نیز برایش مجازات پیش بینی شده که این مجازات اکنون در برخی کشور‌های اسلامی از جرایم سنگین مالی و گاهی تا مرز «اعدام» نیز تعریف شده است. در قانون مجازات اسلامی کشور ما به طور مشخص به مجازات روزه‌خواری در ملأ عام اشاره نشده، اما در این قانون ذکر شده است که تظاهر به هر عمل حرام در انظار عمومی، جرم است. شاید قانون گذار همچنان به این می‌اندیشد که در برابر این گونه موارد چه باید کرد؟ آیا حبس و جریمه می‌تواند راهکار همه جانبه‌ای برای جلوگیری از چنین مواردی در جامعه باشد؟

به نظر می‌رسد جامعه ما در آداب و قواعد اجتماعی و عمومی دچار آسیب‌های متعددی شده است. نه تنها موضوعی شبیه روزه خواری در انظار عمومی بلکه موارد بسیار دیگری را می‌توان برشمرد که برخی از ما چندان مقید به رعایت آن نیستیم؛ مواردی شبیه رعایت حقوق دیگران در رانندگی، رعایت حقوق ارباب رجوع در ادارات، رعایت حقوق مشتری در بازار و... که تمامی این موارد حاکی از نوعی آسیب‌های رفتاری در ما ایرانی‌ها دارد.