تاثير دويدن در تاخير زمان مرگ‌

جام جم آنلاين: دويدن منظم باعث كندتر شدن اثرات سالخوردگي مي‌شود. براساس مطالعات محققان دانشگاه استنفورد كه با بررسي روي 500 دونده مسن طي 20 سال انجام شده است مشخص شد اين افراد از ناتوانايي‌هاي كمتري نسبت به همسالان خود رنج مي‌برند؛ همچنين عمر مفيد آنها طولاني‌تر بوده و ميزان مرگ زودرس ميان اين گروه، نصف افرادي است كه نمي‌دوند.

اين مطالعه حاوي يك پيام است اين‌كه اگر بخواهيد با افزايش سن، سلامتتان را حفظ كنيد به ورزش‌هاي هوازي بپردازيد.

در سال 1984 زماني‌ كه محققان اين طرح را آغاز كردند بر اين باور بودند كه تمرين‌هاي ورزشي زياد، بيشتر از اين‌كه براي افراد مسن مفيد باشد، مضر است.

بعضي نگراني‌ها از اين بود كه اثرات درازمدت اين تمرين‌ها باعث آسيب‌هاي استخواني شده و فرد به عادات بد راه رفتن مثل لنگيدن و... مبتلا شود. محققان معتقد بودند تمرين‌هاي منظم مي‌تواند باعث زندگي شاداب باكيفيتي بالا و بدون ناتواني‌هاي مختلف شود.

فعال نگهداشتن بدن لزوما باعث افزايش طول عمر نمي‌شود، اما مي‌تواند باعث فشرده شدن (كوتاه شدن)‌ دوره ناتواني فرد در انتهاي دوران عمر خود شود.

پروفسور فراي و همكارانش 538 فرد بالاي 50 سال را كه به‌طور منظم مي‌دويدند با همتايان خود كه ورزش نمي‌كردند. مقايسه كردند. اكنون اين افراد بين 70 تا 80 سال عمر دارند. از آنها درباره ناتواني‌هايشان در انجام كارهاي روزانه، بيرون رفتن، قدم زدن، لباس پوشيدن و... سوال شد.

طي 20 سال مطالعه 34 درصد از افرادي كه نمي‌دويدند مردند، در حالي كه اين نسبت در ميان افراد ورزشكار 15 درصد است. در آغاز مطالعات، افراد ورزشكار 4ساعت در هفته مي‌دويدند كه اين ميزان اكنون به 75دقيقه در هفته رسيده است، اما هنوز آثار مثبت ناشي از اين ورزش را در سلامتشان نمي‌بينند.

به طور ميانگين هردو گروه مورد مطالعه پس از 21 سال دچار ناتواني‌هاي جسمي شدند، اما آغاز اين دوره در افراد ورزشكار ديرتر بود.

اولين علائم ناتواني در افراد ورزشكار 16 سال ديرتر از گروه اول آشكار شد، همچنين فاصله بين افراد گروه اول ودوم به لحاظ ميزان توانايي همراه با گذشت زمان بيشتر مي‌شد. تاثير اين دويدن منظم بر سلامت و به تاخير انداختن زمان مرگ چشمگيرتر از چيزي بود كه محققان فكرش را مي‌كردند.

با اين روش، سرعت مرگ‌هاي ناشي از بيماري‌هاي قلبي عروقي، مرگ زودرس ناشي از سرطان، بيماري‌هاي عصبي و ديگر عوامل عفوني كندتر مي‌شود؛ همچنين نياز به تعويض مفصل زانو در اين روش كمتر است. در ابتداي شروع اين تحقيق ترديدهاي فراواني وجود داشت، اما اكنون بسياري از يافته‌ها در جهت مطلوب پيش‌مي‌رود.