محبوب تین ایجرها !

اگر زمانی بشنوید که در همین کشور خودمان طبق آمار غیررسمی، افراد زیر 18 سال که هنوز به سن قانونی نرسیده اند، بیشترین متقاضیان سیمکارتهای اعتباری هستند، چه واکنشی نشان می دهید ؟

اگر از زاویه فراگیر شدن تلفن همراه و توسعه تکنولوژی و موضوعاتی از این دست به قضیه نگاه کنید، همه چیز مثبت و روشن است اما اگر بدانید نبود برخی تمهیدات و پیش بینی های ضروری که لازمه هر حرکتی است، سبب می شود همین نوجوانان با سوء استفاده از سیمکارتهای اعتباری برخی اپراتورهای داخلی، جدی ترین هنجارهای اجتماعی و ارزشهای اخلاقی را زیر پا بگذارند، چه می کنید ؟

این مساله آنگاه جدی تر و در قامت یک بحران ظاهر می گردد که توجه شود ارزش افزوده MMS و بسیاری از خدمات جانبی تلفن همراه در کشور ما هنوزعملیاتی و همه گیر نشده که در آن صورت معلوم نیست چه کسی بایستی پاسخگو باشد.

این درست است که قانونگذار برای مقابله با سوء استفاده های ناشی از بکارگیری فناوریهای نوین دست خالی نیست اما از آنجا که سوژه مورد نظر یعنی تلفن همراه با کلیه ملحقات آن، بطور کلی پدیده ای نوین محسوب می گردد همچنین ارزش افزوده های این دستاورد تکنولوژیک هر روز در حال دگرگونی و تغییرند، لزوم حرکت به روز قانونگذاران و تصمیم سازان بیشتر خود را می نمایاند.

در همین حال طبیعی است که قانون با جرایم اینچنینی برخورد می کند اما نکته مبهم در این میان، الزام نداشتن برای ثبت مالکیت حقیقی و نامعلوم بودن هویت اصلی دارندگان بعضی سیمکارتهای اعتباری است که خلافکاران را ترغیب می کند با کمترین هزینه و محدودیت در شبکه ارتباطی کشور جولان بدهند و بدون واهمه از ردگیری توسط مجریان قانون چندین گوشی از این دست را به خدمت بگیرند.

در قانون اصلاح تبصره 3 ماده 14 تاسیس شرکت مخابرات ایران مصوب مجلس شورای اسلامی صراحتا آمده است، هر کسی که وسیله مخابراتی شخصی خود را اسباب مزاحمت دیگران قرار دهد و به قصد سوء نیت یا بدون نیت، با ایجاد مزاحمت موجب اختلال دیگری شود، با اخطار کتبی و قطع موقت و در صورت تکرار این کار، به قطع دایم ارتباطی تلفنی جریمه می شود. اما نکته مغفول و در عین حال اساسی مساله این است که اعمال این قانون فقط دارندگان سیمکارتهای دایمی یا خطوط تلفنی ثابت را که مالکیت آنها به ثبت رسیده ، در دسترس ماموران قرار می دهد و همانطور که ذکر شد، در خصوص سیمکارتهای اعتباری برخی اپراتورها ناتوان است.