امیر قربانی در فردانیوز نوشت:
شصت و هشتمین دربی یا همان شهرآورد خودمان قرار است روز چهارشنبه در حالی برگزار شود که شش دیدار گذشته این دو تیم با تساوی یک بر یک به پایان رسیده است.
اما اینکه چرا دربی پایتخت دیگر حال و هوا، شور و اشتیاق و زیبایی‌های گذشته را ندارد یکی دو دلیل ندارد و عوامل بسیاری باعث شده اند تا دیگر شاهد برگزاری بازی زیبا و حساس از سوی سرخابی‌ها نباشیم.
1. اضطراب و استرس یکی از عواملی است که در این سالهای اخیر موجب شده تا بازیکنان و مربیان ریسک کردن در دربی را کنار بگذارند و تساوی را به شکست ترجیح دهند. امروز اگر در میان بازیکنان دو تیم ملاحظه‌ای داشته باشیم به این نکته می‌رسیم که تنها بازیکنی که سابقه حضور در شهرآورد تهران را بیش از ده بار دارد کریم باقری است. این به این معناست که سایر بازیکنان دو تیم هنوز تعداد دفعات حضورشان در دربی آنهم مقابل دیدگان 100 هزار تماشاگر هنوز به تعداد انگشتان دو دست نرسیده است. از همین رو این بازیکنان جوان استرس بیشتری دارند و همین استرس موجب افت بازی آنها می‌شود.
2. دومین عامل که موجب تساوی در بازی‌های دربی شده ترس از عدم رسیدن به قهرمانی است. از میان شش تساوی پی در پی انجام شده چهار مورد آن در فصل هفتم و هشتم بوده است. فصل هفتم با قهرمانی پرسپولیس به پایان رسید و فصل هشتم نیز استقلال توانست با هدایت امیر قلعه نوعی قهرمان لیگ ایران شود. باخت در مسابقه دربی به شدت موجب کاهش روحیه بازیکنان و تیم ها می‌شود. از همین رو در فصل هفتم و هشتم هر یک از این دو تیم برای اینکه روحیه بازیکنانشان برای مسابقات بعد از دربی افت نکند و قهرمانی را از دست ندهند سعی در آرام کردن بازی داشتند. از همین رو نتیجه تساوی بهترین امتیازی بود که تیم‌ها می‌توانستند برای عدم ورود به بحران از آن استفاده کنند. البته فقط باخت در این مسابقه موجب کاهش روحیه بازیکنان نمی شود. بازیکنان همواره یک هفته بعد و یک هفته پیش از این بازی حساس دچار استرس می‌شوند و همین استرس همواره سبب شده که یک یا هر دو بازی قبل و بعد از دربی را از دست دهند. برای نمونه می‌توان به بازی های بعد از دربی و شکست چهار بر یک پرسپولیس در مقابل استقلال اهواز و شکست استقلال تهران با همین نتیجه در برابر پگاه گیلان در فصل هفتم اشاره کرد.
3. عامل تاثیر گذار دیگر در به تساوی رسیدن مسابقات اخیر دربی حواشی و حساسیت‌های ایجاد شده پیش از این دیدار است. در نگاهی به شش دربی گذشته مسئله‌ای که به چشم می آید تساوی‌های خسته کننده و تکراری این دو تیم است. بارها در دربی‌های گذشته مشاهده شده که نهاد‌ها و مسئولین برگزاری این مسابقه در جلساتی که با مدیران دو باشگاه داشته‌اند تاکید کرده‌اند که دربی در کم‌ترین اضطراب و التهاب و در کمال آرامش برگزار شود. همین امر سبب شده تا دیگر رنگ و بوی حساسیت را شاهد نباشیم. شاید دید بیشتر افراد جامعه تساوی‌های مکرر این دو تیم را مسئله‌ای از پیش تعیین شده قلمداد کنند اما با کمی دقت نظر می‌توان به این نتیجه دست یافت که افزایش تساوی‌ها به دلیل توصیه‌های بیش از حدی است که برخی مسئولین پیش از برقراری دربی انجام می‌دهند.
4. ترس از باخت نیز باعث شده که مربیان، بازیکنان و در نهایت مجموعه تیم از بازی‌کردن ریسکی خودداری کنند. وقتی بیش از حدود ده روزنامه ورزشی، چند برنامه تلویزیونی خاص ورزشی و بسیاری از عوامل دیگر کوچکترین حرکت مربی یا بازیکن را تحت تاثیر قرار می‌دهند نمی‌توان انتظار این را داشت که مربی دست به تعویض‌های خطرناک بزند یا بازیکن حرکتی را انجام دهد که اگر این حرکت وی خراب شود بداند که کسی او را مورد سرزنش قرار نمی‌دهد. وقتی به دربی شهر میلان دقت می کنیم به این نکته می‌رسیم که از هر چهار یا پنج مسابقه یکی با نتیجه مساوی به پایان می رسد. اما استقلال و پرسپولیس از آغاز رقابتشان در سال 47 تا آخرین بازی در 10 مهر 88 از 67 بازی انجام شده در 29 مسابقه به تساوی رسیده‌اند.
بنابراین نشانه‌ها حاکی از این است که دربی شصت و هشتم با برد یکی از دو تیم به پایان برسد. از همین رو ممکن است هواداران هر دو تیم از شکست تیم محبوب خود نیز خوشحال شوند. چون حداقل بار دیگر برای تماشای مسابقه ای که مساوی آخرین نتیجه آن است از کار و زندگی خود نزده‌اند.
