همکاران تروریست آمریکا را یشناسید

نشریه آمریکایی آنتی کریگ در گزارش اخیرش به قلم «ویلیام بلوم» به بررسی فعالیت های تروریستی ده سال اخیر ایالات متحده در خاورمیانه پرداخت.

در این گزارش که سئوالات فراوانی در پیش روی مقامات آمریکایی قرار می دهد، تصریح شد: افغانستان در دهه هشتاد، بوسنی و کوزوو در دهۀ نود، لیبی در سال ۲۰۱۱، سوریه در سال ۲۰۱۲، در بحران های نظامی در هر کدام از این کشورها ایالات متحدۀ آمریکا و القاعده (یا گروه های هم پیمان با القاعده) در یک طرف بوده اند. این واقعیت دربارۀ «جنگ علیه تروریسمِ» ایالات متحدۀ آمریکا به ما چه می گوید؟ در هر مورد هدف آمریکا تغییر حکومت بود: سرنگونی کمونیست ها (یا «کمونیست ها»)، صربها، اسلوبودان میلوسویچ، معمر قذافی و بشار اسد همه دشمنانی که هیچ کدامشان به امپراتوری باور نداشتند. چرا ایالات متحده آمریکا به این میزان گسترده پول و خون علیه سازمان آزادیبخش فلسطین و عراق و لیبی و اکنون سوریه سرمایه گذاری کرده است، همگی آنها دولت‌های دین جدا خواه در خاورمیانه، اگر که آمریکا دشمن تروریسم عربی است؟

این گزارش در ادامه افزود: چرا نزدیک ترین متحدان عرب واشینگتن در خاورمیانه دولت های عربستان سعودی و قطر و کویت و اردن و بحرین هستند؟ بحرین که یک پایگاه دریایی آمریکا را در خاک خود دارد، عربستان سعودی و قطر که از طریق آنها برای شورشیان سوریه اسلحه فرستاده می شود. چرا مقام‌های آمریکایی همواره دم از حقوق بشر می زنند اما به تمامی از شورشیان اسلام گرای لیبی پشتیبانی می‌کنند، بی توجه به این واقعیت که پزشکان بدون مرز کار خود را در زندان های شهر میسورات که به دست شورشیان اسلامی اداره می شوند، متوقف کردند زیرا آنقدر شکنجه در آنجاها اوج گرفت که برخی از زندانی ها فقط برای مداوای پزشکی آورده می شدند تا آنها را برای بازجویی های بعدی آماده کنند؟

ایالات متحدۀ آمریکا - بعد از آنکه ارتش آزادیبخش کوزوو برای قاچاق زن و هروئین و اعضای انسان شهرت یافت– چرا بر عضویت کوزوو در ناتو و اتحادیۀ اروپا پافشرد؟ از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۲ ارتش آزادیبخش کوزوو در فهرست وزارت خارجه به عنوان سازمانی تروریستی قرار داشت و در همانجا ماند تا ایالات متحدۀ آمریکا تصمیم گرفت از این سازمان یک متحد بسازد که در این میان پایگاه نظامی بزرگ آمریکا در کوزوو نقش کم اهمیتی ندارد، کمپ باند اشتل موقعیت مناسبی دارد، با توجه به خطوط انتقال نفت وگاز بین المللی که قرار است از خزر به اروپا برود. در نوامبر ۲۰۰۵ سفیر حقوق بشر شورای اروپا آلوارو گیل روبلس بعد از دیداری در کمپ باند اشتل اینجا را «نمونۀ کوچکی از گوانتانامو» توصیف کرد. چرا، اگر دشمن تروریسم است، ایالات متحدۀ آمریکا راه شورشیان لیبی را که اکنون لیبیایی های دیگر ها را می کشند تا کشوری بنیادگرایی را جا بیندازند، برای رسیدن به قدرت هموار کرد؟

چرا مقام های آمریکایی همواره دم از حقوق بشر می زنند اما به تمامی از شورشیان لیبی پشنیبانی می کنند، بی توجه به این واقعیت که پزشکان بدون مرز کار خود را در زندان های شهر میسورات که به دست شورشیان اسلامی اداره می شوند متوقف کردند زیرا آنقدر شکنجه در آنجاها اوج گرفت که برخی از زندانی ها فقط برای مداوای پزشکی آورده می شدند تا آنها را برای بازجویی های بعدی آماده کنند؟ و چرا، اگر دشمن تروریسم است، سفیر ایالات متحدۀ آمریکا در سازمان ملل سوزان رایس – که هر روز به دولت سوریه بنابر دلایل اخلاقی حمله می کند – قتل مقام های بلندپایۀ سوری را در ۱۸ ژوئیه محکوم نکرد که به احتمال زیاد به دست اعضای القاعده انجام شد؟ آرتی، فرستندۀ تلویزیوی روسی، که در بخش هایی از ایالات متحدۀ آمریکا دیده می شود، متوجه سکوت خانم رایس در این مورد شد. کسی یک رسانۀ آمریکایی می شناسد که متوجۀ این موضوع شده باشد؟

بنابراین اگر شما می خواهید این چیز را که نامش سیاست خارجی آمریکاست متوجه شوید جنگ علیه تروریسم را فراموش کنید، یازده سپتامبر را فراموش کنید، دمکراسی را فراموش کنید، آزادی را فراموش کنید، حقوق بشر را فراموش کنید، دین را فراموش کنید، انسان ها را در لیبی و سوریه فراموش کنید. قیمت را در نظر داشته باشید ... آنچه سلطۀ جهانی آمریکا را به پیش می برد. آنچه هم اکنون برای شان مناسب است.عاملی اخلاقی وجود ندارد که در گوشه ای در دی ان ای سیاست خارجی آمریکا قرار داشته باشد.