گلایه‌های چیستا یثربی از آزاده نامداری

روزنامه صبا: شنبه هفته گذشته چیستا یثربی مهمان آزاده نامداری در برنامه «آبان» شد؛ گفت‌وگویی که به‌خاطر حرف‌های چیستا یثربی بسیار سروصدا کرد و هجمه شدیدی علیه یثربی به‌خاطر حرف‌هایش در آن برنامه به سمت او روانه شد و این نویسنده را وادار به واکنش کرد. یثربی که حالا به نظر می‌رسد از نامداری و برنامه‌اش خیلی شاکی است در کانال تلگرامی خود صدایی را منتشر کرد که بیست‌دقیقه گلایه‌های او از این برنامه و نقل اشتباه حرف‌هایش است.

 

او در بخشی از این فایل صوتی گفته است: به من گفته بودند که برنامه‌ای در آپارات به‌نام «آبان» هست که قرار بود در آن بیشتر به داستان پستچی پرداخته شود. بعد از حضور من در برنامه در حین گفت‌وگو خانم مجری با نگاه‌هایی متعجب به این معنا که من دیوانه‌ام دائم به دوربین نگاه می‌کرد. حتی دخترم گفت مجری با نگاه‌هایش جوری نشان می‌دهد که تو دیوانه جلوه کنی.

 

او که از واکنش‌های نامداری بسیار برآشفته است، حاشیه‌های اینستاگرامی و زندگی شخصی این مجری را به رخ او کشید و گفت: این اولین مواجهه و دیدار من با آزاده نامداری بود. من فقط از وی عکسی در اینستاگرام دیده بودم که از همسر سابقش مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود. حتی در میان صحبت‌هایمان نامداری گفت شاید این حواشی به‌خاطر قصه‌نویسی‌های رایگانی است که در اینستاگرامتان انجام می‌دهید. من نیز در جواب می‌توانستم بگویم که شما هم خیلی کارها در اینستاگرامتان می‌کنید ولی باز ادب مهمان‌بودن و اصالتی که پدر و مادرم من را با آن بار آورده بودند مانع از زدن این حرف شد.

نویسنده «دعوت» گفت: من از آزاده نامداری ناراحت نیستم شاید این سوال‌ها به او داده شده بود ولی حس می‌کنم آن سوال‌ها بدون استثنا حرف‌های من نبود. من بارها برای مخاطبانم راجع به این که تنها و سربلند باشند حرف زدم. اما او به من گفت شما چقدر تنهایی. من هر وقت در شعرها و حرف‌هایم از تنهایی صحبت کردم، منظورم یک تنهایی فلسفی؛ مدل تنهایی ژان پل سارتر و آلبر کامو بوده است.

یثربی از کامنت‌ها و نظرات صفحه نامداری علیه خودش بسیار ناراضی است و تلویحاً به این موضوع اشاره داشت که نامداری از صداقت او سوءاستفاده کرده است و رسم مهمان‌داری را رعایت نکرده است: نامداری در برنامه‌ای که با افسانه بایگان داشت کاملاً متفاوت بود. او حتی یکبار هم به دوربین نگاه نکرد و چشم‌هایش را رو به دوربین گِرد نکرد، حتی از او سوال‌های چالشی هم نپرسید. من هم آن لحظه یک دوربین داشتم و می‌توانستم صورتم را جوری کنم که مثلا من کی این‌ها را گفتم؟ مثل نامداری که دائم به دوربین نگاه می‌کرد و چشم‌هایش را گِرد می‌کرد، البته اگر حرف‌هایم را به سلیقه خودشان ویرایش نمی‌کردند این امکان وجود داشت. اما من یاد گرفتم که به میزبان پرخاش نکنم و با آرامش رفتار کنم. نشان دادن من به‌شکل یک دیوانه که مجنون جلوه کند خیلی دلم را شکست.